Toplumda öğretmene karşı algı değişti. Artık ne “öğretmen ne derse doğrudur” dönemi var, ne de “hocam nasılsınız” nezaketi.
Öğretmenin karizması her yıl biraz daha yıpranıyor. Sosyal medya linçleri, şikayet sistemleri, maddi yetersizlikler ve meslek dışı angaryalar bu süreci hızlandırıyor.
Eğer bu mesleği cazip hale getirmek istiyorsak, öğretmene hem saygı hem yaşam standardı yeniden kazandırılmalı. Aksi halde gelecek nesillerin rehberi kalmayacak.
Maalesef bu erozyonu yöneticiler de hızlandırıyor. Duruşu olan öğretmenler dışlanıyor ve zamanla kabuğuna çekiliyor.
Ögretmenlik bitmiş durumda.Saygi duyulmayan bakici diye ogretmenljk mesleginin adi degistirmeli.
Ogretmene ne is yapiyorsun diye sorduklarinda saygi duyulmayan bakiciyim demeli.
Gerçek şu ki toplum mevcut eğitim sisteminin gerekliliğine inanmıyor. İşe yaramayan çocukların, gençlerin yıllarının anlamsızca heba olduğu bir uygulama olarak beceri kazandırmayan, geleceğe hazırlamayan basmakalıp müfredat olarak maalesef ülke geleceği ile ilgili kaygıları artırıyor. Dolayısıyla bu sistemin askeri olarak görülen öğretmenlere de saygı kalmıyor.